Smeken in naam der liefde

En terwijl ik op de grond vol in een melodramatisch dansoeuvre hang, wordt het me opeens bikkelhard duidelijk wat ik aan het doen ben. Ik ben gewoon aan het smeken. Ik ben letterlijk met m´n bewegingen aan het smeken om liefde. In dit geval liefde van de DJ; liefde van de knappe danser een eindje verderop. En het besef maakt dat ik een moment oog in oog sta met de motivatie eronder; een diepe smeulende pijn. De pijn van het niet verbonden zijn, de pijn van het missen van de diepe zielconnectie waarvan ik weet dat die bestaat. Het maakt dat de innerlijke en uiterlijke smeekbedes overgaan in een luidkeels tranenbal. En daar zit ik dan. Gebroken en alleen, temidden van een uitgelaten dansende menigte.

Volle versmelting
Ondanks dat dit thema de afgelopen weken al veelvuldig de revue passeerde, herkende ik het niet eerder zo duidelijk. De afgelopen tijd heb ik diverse malen mogen proeven aan een rijke verscheidenheid van diepe connecties met mannen. Zo was er die jongen met carnaval, waarmee ik uren in volle versmelting kletsend aan de bar doorbracht. En wat dacht je van die fijne gast daar op het bankje in het park, waarmee ik een hele middag al idealiserend vulde over het wel en wee van onze planeet en dan die man, die man die onlangs bij mij thuis was en waarmee ik samen een diepere laag mocht aanboren.

Seks zonder fysiek contact
Zonder fysiek contact, volledig in elkaar opgaan. Iedere keer weer. En misschien ken je het wel. Wanneer je met iemand samen bent en opeens verandert er iets in de energie. Je zakt naar een diepere laag en als vanzelf ontstaat daar een intens bevredigende verbinding. ‘Seks zonder lichamelijk contact’ ben ik het inmiddels gaan noemen. Als in een ultieme versmelting van twee individuen. Voorbij aan woorden, juist in die stilte. Ik genoot er intens van. Iedere keer weer.

Verbindings-dope
Maar het zorgde er tevens voor dat ik er meer van verlangde. Meer van deze ultieme verbindings-dope. Dus ik probeerde het naar me toe trekken. Ik probeerde bewust en onbewust vervolg te geven aan deze ontmoetingen of soortgelijke vervlechtingen te ‘forceren’. En telkens gaf het leven me kraakheldere spiegels terug. Soms heel subtiel, soms genadeloos groot. Zo was er die ‘dansgod’ die me geen blik waardig gunde naar aanleiding van mijn energetische wurggreep of de barman die bijna onder z’n bar kroop toen ik ‘m nietsvermoedend als potentieel shot bombardeerde.

Naargeestig slagveld
In plaats van het zuivere en ontvankelijke speelveld waarop deze prachtige diepe connecties konden ontstaan, veranderde mijn bedding in een naargeestig slagveld waarin ik afdwingend en doelgericht mijn injectie probeerde te scoren. De injectie die het blootgelegde verlangen naar een zielsconnectie zou moeten vervullen. Maar hier zittend op deze dansvloer besef ik me dat het geen zuiver verlangen is. Het is een pijn van ‘afgesneden’ zijn, een pijn die extra wordt belicht door de diepe connecties die ik de afgelopen tijd heb mogen ervaren. En het is die pijn die ik nu probeer op te vullen.

Ik geniet.
En ondanks dat ik met diepe uithalen deze pijn een stem geef, voelt het goed. Voelt het goed om los te komen van het energetische ‘getouwtrek’ waarin ik telkens weerloos lijk te vervallen. Ik voel het verlangen, ik voel de pijn en terwijl ik volledig ruimte geef aan dit gevoel, vervolg ik met kleine en zachte bewegingen mijn avond, afgewisseld met hier en daar een fixe huilpartij. En dat is oké. Ik ben bij mezelf. Ik ben mezelf. Ik geniet.

 Heb je genoten van dit blog? Klik dan hier voor meer van deze ‘man-related’ adventures.