‘Achter iedere lach schuilt een traan’, het artikel wat ik een tijdje geleden las in de krant. Het raakte me zo en tegelijkertijd voelde ik ook boosheid en verdriet, omdat het in onze cultuur de gewoonte is dat alles maar goed moet gaan. Mensen willen het eigenlijk niet weten als het niet goed met je gaat (uitzonderingen daargelaten). Ze vinden het al lastig om hun eigen emoties te voelen, laat staan als de ander met zijn sores of verdriet bij ze aankomt. Maar wat is dat toch dat we met zijn allen over onze eigen emoties en die van een ander heen willen stappen? Niet willen voelen wat er echt is?
Nu is het toch onderhand wel klaar?
Ik zat op de bank bij een goede vriendin een film te kijken, waarin een vrouw op jonge leeftijd haar broertje had verloren en het verdriet kwam er pas na 20 jaar uit. Iets wat voor velen onbegrijpelijk is. Want na 20 jaar is het toch zo onderhand wel klaar met je verdriet en heb je zoals iedereen dat zo mooi zegt ‘het een plek kunnen geven?!’ Nou nee, ik kan uit eigen ervaring vertellen dat dit niet altijd zo werkt.
Uit het leven gerukt
Na bijna 5 jaar komt het verdriet er nu pas een beetje uit. En je neemt het jezelf bijna kwalijk dat je over je moeder wil praten en rouwt omdat ze plotseling uit je leven wordt gerukt door een vreselijk ongeluk. De ene dag zit je nog gezellig aan de mosselen en een wijntje samen met je moeder, een echte levensgenieter, en de volgende dag na een avondje stappen wordt je wakker 5 minuten nadat je moeder een ongeluk heeft gehad met een scooter. Een vader die erbij was en alles voor zijn ogen heeft zien gebeuren. Hij heeft zijn vrouw gewoon voor zijn neus zien gaan en kon helemaal niks voor har doen.
Overlevingsstrategie
Het lijkt wel een slechte film, eentje die niet over jouw leven gaat! 3, 4 jaar lang was ik een soort van verdoofd. Een soort van overlevingsstrategie die je vooral niet bij je pijn en verdriet brengt. Heel soms voel ik plotseling verdriet en een kort besef dat ze nóóit meer terugkomt. Ik kan haar niet eens 5 minuten bellen! Even iets vragen als je het echt even niet meer weet, wie verzint er zoiets?!
Goedbedoelde adviezen
En geloof me, in de spirituele zin snap ik het allemaal hoe het werkt, wat voor les je krijgt en waarom mensen gaan. Maar kom op mensen, het is wel echt verdomd hard om op deze manier je moeder te verliezen! Die goedbedoelde adviezen, je kunt er gewoon niets mee en maakt je alleen nog verdrietiger. Want ik kan gewoon niet eens een theetje met haar drinken, laat staan dat ze ooit in de toekomst op mijn kinderen kan passen en iets wat ze geweldig had gevonden; oma zijn!
‘Het leven is nou eenmaal zo’
Ik kreeg vanuit het spirituele circuit vaak de lessen te horen, ‘ze is om dit of dat gegaan’ blabla. Vergeef me, maar het wekt enorm veel frustratie en woede in me op. Het feit blijft dat ze niet terugkomt. Doe het maar eens, je zou maar in mijn schoenen staan wetende dat je nog zoveel dingen zonder haar moet doen. Leuk allemaal die uitspraken ‘het leven is nu eenmaal zo’, ‘het is niet anders’ of ‘je krijgt wat je aan kan’ en 100 keer het komt allemaal goed.
Nooit meer
Ik voel gewoon of een deel van mij gestorven is toen ze stierf, iets wat nooit meer heel wordt. Maar voor je gevoel moet je verder. En ondanks dat het voelt als de dag van gisteren, heb ik haar toch al bijna 5 jaar niet gezien, gehoord of aangeraakt. Ik kan jaloers zijn op vriendinnen die gezellig een dagje met hun moeder wat leuks gaan doen of, juist iets heel kleins als kletsen aan de telefoon. Het doet echt zo’n pijn om dit nóóit meer te kunnen doen. Haar lach die, iedereen uit duizenden herkende, nóóit meer te horen!
Dankbaar voor de harde les
Iedereen gaat een keer dood en ik denk ook vaak genoeg; het kan altijd erger. Desondanks zou het soms fijn zijn als mensen meer begrip voor elkaar hebben. Want je zal het zelf maar zijn, die er op een dag hetzelfde voor staat als ik nu. Ik gun niemand dit verdriet, ook al ben ik dankbaar voor de harde les die ik eruit geleerd heb. Dat het leven veel te kort is om aan je neus voorbij te laten gaan en dat ik echt wil doen wat mij gelukkig maakt. Het sterkt mij om de herinneringen aan haar en de mooie tijd die we samen hadden levend te houden.
Maar de grote vraag is; Waarom zijn we toch zo hard geworden voor ons zelf en onze medemens?
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
