Met mijn huis een stukje identiteit loslaten

Het valt me opeens zwaar. Het naderende afscheid van mijn geliefde stulpje. ´Want waar ben ik zonder mijn huisje? Zonder die rotsvaste basis? Wat blijft er over?’ zijn de onruststokende vragen die door m’n hoofd heen razen. Stilletjes aan begin ik me te realiseren wat ik eigenlijk ga loslaten. Het voelt als een dierbare. Iemand waar ik ontiegelijk veel van hou. Iemand die onvoorwaardelijk voor me heeft klaargestaan. Door dik en dun. Altijd weer. No matter what. Ultieme veiligheid. En daar komt nu een bitterzoet einde aan.

Aanpassing
En dit besef maaide me van de week even vol van m´n sokken toen ik in de deuropening stond van het huisje waarin ik waarschijnlijk de eerste week van mijn ‘daklozenbestaan’, ga vertoeven. De energie, de geur, de inrichting, het licht, alles is anders. In plaats van mijn eigen warme badje, waarin ik instantly ontspan, stap ik nu in een onbekende teil met een andere temperatuur, een andere badolie en een bedenkelijk pallet aan uitheemse badeendjes. In plaats van de wenselijke overgave, schakelt mijn systeem automatisch over op standje alert om de aanwas aan nieuwbakken sensaties grondig te inventariseren.

Identiteit
En naast deze bewustwording, realiseer ik me meer en meer dat mijn gekoesterde coconnetje tevens een stukje van mijn identiteit behelst. Het is een onderdeel van mij. Iets waar ik trots op ben. Niet voor niets sta ik regelmatig te glimmen wanneer er mensen voor de eerste keer de 2 trappen trotseren om verrast mijn drempel over te stappen. Ja dit ben ik. Dit ben ik ten voeten uit. De uitingen van mijn ziel geëtaleerd in sfeer, accesoires en meubelstukken.

Onderdeel van geluk
En zo is mijn huis onderdeel van mijn geluk. Het feit dat ik altijd weer terug kan naar mijn eigen warme nestje. Een nestje wat helemaal mijn energie draagt. Wat open, zuiver en licht aanvoelt. Het is het verlengde van mij. Zonder woorden. Helemaal op dezelfde frequentie. Onbewust keek ik er dan ook altijd naar uit om ‘s avonds weer naar huis te gaan. Om nog wat te freubelen in de keuken, m’n toilet te maken om vervolgens in m’n bed via m’n dakraam nog even naar de sterren te koekeloeren. 

Gapend gat
Vaste rituelen die wegvallen. Een fysieke ruimte die niet meer is. Het baken van onvoorwaardelijke geborgenheid wat hier eindigt. Het voelt als een gapend gat wat achterblijft. Maar als ik de emotie de vrije loop laat, de gevoelens volledig absorbeer, ontstaat er tegelijkertijd ruimte. Bereikt me het besef dat die plek in mij zit. Dat al die bewegingen uit mij komen en deze m´n ruimte non-stop blijven verrijken. Via m´n energie, m’n muziek, m’n verbindingen, m´n woorden, m´n tekeningen, m´n freubeltjes, m´n zijn. Echter bundelt het zich nu niet in één plek, maar weerspiegelt het zich al waaierend throughout life.

Lees hier hoe ik tot deze keuze kwam.